Renta francuska na polskim koncie

Czy od dochodów z Francji zapłacimy w Polsce podatek?

Zasadą generalną polskiego prawa podatkowego jest tzw. zasada domicylu. W podatku dochodowym od osób fizycznych objawia się to tym, iż osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów – jest to tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy, zgodnie z którym, co do zasady, od dochodów np. z Francji płacimy w Polsce podatek, jeśli tu mamy miejsce zamieszkania. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zasadę tą stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jedną z takich umów jest umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Gdzie będzie opodatkowana emerytura z Francji przelewana na polskie konto?

W rozumieniu tej umowy określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona, nie włączając jednak osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie tylko w zakresie dochodu, jaki osiągają ze źródeł położonych w wyżej wymienionym Państwie albo z tytułu majątku, jaki posiadają w tym Państwie. Jeżeli na podstawie powyższego jednoznacznie nie da się określić gdzie osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania, wówczas stosuje się następujące zasady przewidziane w art. 4 ust. 2 umowy, zgodnie z którym:

1. „osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeśli sytuacji tej osoby nie można uregulować zgodnie z postanowieniami liter a), b) i c), właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia”.

Dlaczego ustalenie miejsca zamieszkania jest tak istotne? Jest kluczowe, bowiem zgodnie z art. 18 umowy renty, emerytury i podobne wynagrodzenia z tytułu poprzedniego zatrudnienia, wypłacane osobie zamieszkałej w jednym Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, tj. w Państwie miejsca zamieszkania (zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ust. 2, czyli dotyczącym tzw. funkcji publicznych).

Tym samym jeśli zgodnie z powyższymi regułami można uznać, że ma Pan miejsce zamieszkania we Francji, Pana emerytura w Polsce pozostanie nieopodatkowana, jeśli jednak przeniósł Pan miejsce zamieszkania do Polski, to Pana emerytura winna być opodatkowana tylko w Polsce (nie będzie wtedy podlegać opodatkowaniu we Francji).